Przebudzenie Kota

Kot żywot miał dość krótki:

Dwa lata, może mniej?

Był trochę, cóż, głupiutki

Trzymając się nadziei swej.

Po czterech latach bowiem
Prawda spotkała potylicę
Znienacka, że tak powiem,
Zaraz wątek ten uchwycę:

Wynikło z czarnych liter
Publicznie Kotu znanych,
Że Ktoś go myszką wytarł,
Że wszystko jest zełgane,

Że nie ma przeszłych zdarzeń,
A Kot był zlepkiem myśli.
Nie było wspólnych marzeń,
Kot sobie wszystko wylśnił.

Cóż, Kocie, zamiast śnić
I chmury dalej deptać,
Zacznij swym życiem teraz żyć,
Przestań pod wąsem szeptać.

Kot na grzbiet wdział więc poniedziałek,

Przygładził swe wibrysy,

Przeczesał myślom był przedziałek,
I poszedł w las, by czerpać z ciszy.