to nic

zakradała się przed świtem

bezszelestnie 

przez puste ulice

dla niej otwierał wszystkie drzwi

rozgarniał jeszcze ciepłe sny

rozbierali potem poranki

z ciszy

z bezruchu

z mgły

a gdy z ramion zamknięć

wyganiał ich pospiesznie świt

zegar czule szeptał:

nic

to nic

to nic

to nic